جز یاد، باد ما را با خود خواهد برد!

انسان‌های باستانی که ما می‌شناسیم کمتر از ده هزار سال قدمت دارند، اما وقتی موجودی از سیاره‎ای دیگر، «وُیجِر» را که می‌تواند یک میلیارد سال دیگر به حرکتش درون کهکشان راه شیری ادامه بدهد، ببیند، از ما به عنوان موجودات خیلی‎خیلی باستانی یاد خواهد کرد. در آن زمان هیچ اثری از ما و شهرهایمان نمانده است، و حتی شاید اثری از سیاره‌ی زیبایمان، اما آن صفحه‌ی طلایی که روی ویجر کار گذاشته شده، به او می‌فهماند که ما آدم‌های باستانیِ یک میلیارد سال گذشته، که ساکن سیاره‌ای کوچک، درون منظومه‌ی شمسی بوده‌ایم، چطور زندگی کرده‌ایم. روی آن صفحه پیام‌هایی به 55 زبان دنیا نوشته شده است و با تصاویر و صداهایی از زمین، به شکل هنرمندانه‌ای تنظیم شده است. کاش بتواند روی صفحه شعر سعدی را بخواند: «بنی آدم اعضای یک پیکرند...» و بفهمد که ما همیشه دنبال صلح و دوستی بوده‌ایم و این پیام برای تمام گیتی است و دست دوستی ماست به طرف همه‌ی هستی.

انسان از همان غارنشینی فهمید که خودش فانی است و تنها چیزی که از او می‌ماند، اثری از اوست، پس برای این کار تلاش زیادی کرد تا امروز بتواند ویجرها و بقیه اجرام را به آسمان بفرستد تا موجودات احتمالیِ دورترین نقطه‌ی گیتی هم اثرات ما را ببینند و بشنوند و بخوانند.