)
روزهای نوجوانی
ما سرعت زندگی کردن‌مان بالاست
زیتا ملکی
(به مناسبت هشتم آبان، روز نوجوان)
ما چندتا دوست نوجوان هستیم. تفریح‌مان خوردن نوشابه‌ی مشکی است و بستنی عروسکی‌هایی که طرح لبخندشان یک چیز کج و کوله و مسخره است. ما چند نفریم که یک‌هو موقع رد شدن از خیابان، خنده‌مان می‌گیرد و یکی باید بیاید خنده‌های ما را از وسط خیابان جمع کند. برای خنده‌ها و شلوغ بازی‌های‌مان عابرها سر تکان می‌دهند. بیش‌ترشان فکر می‌کنند: بچه‌های یاغی!
ما اما فقط سرعت زندگی کردن‌مان بالاست. تندتند کافه‌ها و پاساژ‌ها را فتح می‌کنیم و پرچم‌مان را توی قلّه‌های‌شان می‌کاریم! تندتند نمره‌های بدمان ردیف می‌شود! ریاضی همیشه خشک و جدی است...
و ادبیات شاد و خنده‌آور!
ما سرعت دلبستگیهایمان هم زیاد است. دل می‌بندیم؛ دور می‌شویم؛ دل می‌بندیم؛ گم می‌شویم...
ما سرعت پاره کردن کفش‌های تازه‌مان بالاست! سرعت گم کردن خودکارهای کَنکُو،(1) سرعت تمام کردن دفترهای سیمی گران‌قیمت، سرعت سریال دیدن و فیلم‌های جدید، سرعت تمام کردن بسته‌های چیپس و پفک‌‌های توی کابینت‌مان بالاست!
فعلا همین!
درست کردن قارچ شکم پُر؛ تمام چیزی که الآن می‌خواهم.
چند ساعت می‌گذرد! من هنوز دارم لباس‌هایی را که توی اینستاگرام می‌فروشند، نگاه می‌کنم! قشنگی‌های این دنیای لعنتی کی می‌خواهد تمام شود؟ وقتی استوری‌های دوستانم تمام می‌شود و همه‌ی پست‌ها را دیده‌ام، می‌روم سراغ زندگی‌های ناشناخته! معرفی کتاب‌های جذاب که حالا خیلی گران شده‌اند! استوری‌های سفر به نقاط دورتر دنیا! آفریقا... ویتنام... کامبوج... مراکش... لبخندها و دوست‌داشتن‌ها که زیر عکس‌ها نوشته شده‌اند و باعث می‌شوند احساس تنهایی کنم و غمگین شوم! استوری‌های پختن غذاهای جذاب، جایی‌ست که من را به دام می‌اندازد! درست کردن قارچ شکم پُر تمام چیزیست که الآن می‌خواهم! هر چند بقیه غُر بزنند که دست بردارم و دوباره آشپزخانه را به گَند نکشم؛ اما من تصمیمم را گرفته‌ام! باید امشب آشپزی کنم!
)
ارسال نظر در مورد این مقاله