برنامه‌ی شاد نصب نمی‌شود

برنامه‌ی شاد نصب نمی‌شود

به مناسبت هفته‌ی نیکوکاری

گفت‌وگو و عکس: سارا بهمنی

به مناطق محروم زیادی سفر کرده‌ام. رفتن به مناطق محروم و حرف زدن با آدم‌هایی که از خیلی چیزها جا مانده‌اند ناراحت‌کننده است. در اتاق پر از کتابم می‌نشینم. انگار سوار ماشین هستم. بعد از عبور از پیچ کوچه‌ها یا پیچ دره‌ها به دختران و پسران کم سن و سال نوجوان می‌رسم. دختران و پسران با هزاران امید و آرزوی زیبا.

در تمام سفرهایم اولین عضو خانواده‌ای که انتخاب کرده‌ام دختر یا پسری نوجوان بوده است. مثلاً یکی‌شان «زینب» بود و یکی دیگرشان «سلیم».

من هنوز در کنار سلیم روی کوه گل‌افشان ایستاده‌ام. او از بالای کوه، روستای دوری را نشان می‌دهد که باید مسیری طولانی برود تا به مدرسه‌اش برسد.

سلیم چند سالت است؟

- دوازده ساله‌ام.

می‌خواهی در آینده چه‌کاره شوی؟

- به گردش‌گران جاهای دیدنی شهرم را نشان بدهم.

سلیم دوازده ساله به یادگیری زبان انگلیسی علاقه داشت. او باید به گردش‌گران خارجی هم جاهای دیدنی شهرشان را نشان می‌داد. سلیم عجله داشت تا زودتر زبان انگلیسی یاد بگیرد. زودتر بزرگ شود و برای مادر و خواهرش پول بیاورد. یعنی سلیم حالا چه‌کار می‌کند؟ حالا که کرونا هست نه گردش‌گری به کوه گل‌افشان می‌رود؛ نه معلمش حضوری می‌تواند به او زبان انگلیسی یاد بدهد. سلیم اصلاً توی فکرش هم به خرید گوشیِ همراه نمی‌توانست فکر کند.

حالا سلیم، مادر و خواهرش پای کوه گل‌افشان نشسته‌اند. هوای مطبوعی است؛ اما غم بزرگی دارند.

زینب کوچک می‌خواست دکتر بشود. نیم ساعت پشت سر هم به من گفت درس را خیلی دوست دارد. برایم تعریف کرد شب‌ها گرگ به روستای‌شان می‌آید. گفت که مسیر مدرسه‌ی‌شان دره‌های عمیق دارد؛ اما او درس را خیلی دوست دارد. حالا همان مسیر سخت هم از او گرفته شده است. یادم نمی‌آید روی طاقچه خانه زینب کوچک گوشی همراه دیده باشم.

در حاشیه‌ی شهرهای بزرگ بچه‌های فراری از درس و کتاب زیادی را دیده‌ام. آن‌ها همان‌طور که مشغول دنبال کردن مرغ و خروس بودند، جدول ضرب کار می‌کردند.

بهترین و مفیدترین سرگرمی بچه‌ها مدرسه بوده که حالا دیگر تعطیل است. بچه‌های محروم که خانواده‌ی‌شان گوشی همراه ندارند تا مثل خیلی از بچه‌ها برنامه‌ی شاد را ببینند، روزهای خیلی سختی را می‌گذرانند. بچه‌های محروم کتاب‌های‌شان را ورق می‌زنند؛ اما نمی‌توانند بخوانند.