)
صفحه‌ی خدا
ای انسان مغرور!
سیده‌لیلا موسوی‌خلخالی
همیشه وقتی به آسمان نگاه می‌کنم، میفهمم که زمین در این کیهان بی‌کران، یک نقطه هم نیست! و می‌دانم که من خیلی‌خیلی کوچکم در برابر تو و دنیایی که آفریدی؛ اما به قول معروف: «دانستن کجا و یقین کردن کجا؟!»
این شب‌ها و روزها که نمی‌دانم از کجا ویروس کرونا وارد بدنم شد و من را اسیر تخت‌خواب کرد، این شب‌ها و روزها که از درد به خودم می‌پیچم، این شب‌ها و روزها که مثل کوره توی گرما می‌سوزم و حالم خیلی‌خیلی بد است، بیش‌تر به کوچکی و حقیر بودنم فکر می‌کنم و در حقیر بودنم، به یقین رسیده‌ام. آخر یک ویروس که اصلاً به چشم نمی‌آید و با میکروسکوپ هم به زور دیده می‌شود، چه‌طور می‌تواند آدم را، این‌طور ذلیل کند؟!
حالا توی بستر بیماری، بیش‌تر این جمله را که توی قرآن آمده، میفهمم:
«ای انسان در برابر خدای بخشنده‌ات، به چه چیزت این‌قدر مغرور شده‌ای؟» (1)
خدای نازنینم!
می‌دانم که حواست به من هست.
سپاس!
پی‌نوشت:
)
ارسال نظر در مورد این مقاله