خدای آسانی ها

نیایش

خدای آسانی‌ها

طیبه رضوانی

خدایا! خدای خوبم! سلام.

دلم می‌خواست به رسم تمام احوال‌پرسی‌ها ازم بپرسی: «خوبی؟»

من بگویم: «نه! حالم اصلاً خوب نیست.»

بعد با این‌که خودت دلیلش را می‌دانی، بگویی: «حرف بزن عزیزم!» و من برایت حرف بزنم.

راستش را بخواهی اولش تصمیم داشتم برای سال سختی که همگی پشت سر گذاشتیم با تو درد دل کنم. به خاطر تمام عزیزانی که از دست دادیم به خاطر این یک سالی که جرئت نکردیم موقع احوال‌پرسی هم‌دیگر را ببوسیم یا به هم دست بدهیم.

به خاطر ماسک‌هایی که ردشان روی صورت‌مان به یادگار مانده است.

بعد دیدم بی‌انصافی ا‌ست اگر خیال کنیم هیچ درس بزرگی از این همه سختی نگرفته‌ایم.

گاهی مسیر بزرگ شدن ما از لابه‌لای مشکلات و سختی‌ها می‌گذرد.

راستی خداجان! نمی‌خواهی به مناسبت سال نو به ما عیدی بدهی؟

خودم می‌دانم هنوز عید نشده. فقط خواستم جلو جلو به خودم امیدواری بدهم. آخر می‌دانی! بهترین عیدی امسال برای همه‌ی مردم دنیا، خلاص شدن از دست این ویروس موذی‌ است. تو خودت وعده داده‌ای بعد از هر سختی، آسانی و گشایش است.