)
نفس
مهدیه سلامی، استان مرکزی
باز دم و باز، دم
این ریتم نفس‌های من است
هر آن‌گاه که صدایت می‌کنم
تا از نفس نیفتاده‌ام،
جوابم را بده
**********************
برف
ریحانه دادگر - قم
برف که می‌بارید
دانه دانه از پشت پلک‌هایم
سفید می‌کند
رخت‌های روی بند
شاخه‌های خالی از برگ
پشت‌بام بی‌بادبادک
خانه‌ی بی‌کودک
برف که می‌بارد
دانه دانه می‌سازم
آدم برفی کوچک و بزرگ
با رخت‌های روی بند
لباس تن‌شان می‌کنم
شاخه‌ها دست‌های‌شان می‌شوند
اما بادبادکی نیست تا
پرواز کنند
**********************
پارک
زهراسادات موسوی - اصفهان
پارک
صبح‌ها سرش شلوغ است
پیرمردها ورزش می‌کنند
پیرزن‌ها روی نیمکت می‌نشینند
ظهر باز هم شلوغ است
جوان‌ها نیمکت‌ها را پر کرده‌اند
پیرمردها چرت می‌زنند
پیرزن‌ها نیستند
عصر بچه‌ها پارک را از خواب پراندند
پیرمردها دعوای‌شان کردند
و پیرزن‌ها بافتنی‌های‌شان را برتن
بچه‌ها اندازه زدند
****************
یادداشت
دوست خوبم، سلام!
شعرواژه‌ی شما نشان می‌دهد که استعداد خوبی در بیان محیط دوروبرتان دارید و این دقت‌نظر به شما کمک بزرگی می‌کند تا هیچ‌وقت دغدغه‌ی سوژه نداشته باشید؛ چون بیش‌تر نوجوانان این مشکل را دارند که سوژه برای نوشتن پیدا نمی‌کنند، برای همین یا نوشتن را به عقب می‌اندازند و یا تکراری می‌نویسند.
مسلماً در زندگی هر فردی محیطی است که با تمام ویژگی‌های خوب یا بدش می‌تواند سوژه‌ی نوشتن شود. دقت و نگاه درست به آن محیط است که شاعر یا نویسنده را متمایز از دیگر افراد می‌کند.
حالا چرا گفتم شعرواژه، نوشته‌ی شما در ظاهر، یعنی عمودی نوشتن، شکل شعر نو را داشت؛ اما در محتوا بیش‌تر شبیه نثر بود. اگر جمله‌ها را پشت سر هم و در یک خط بگذارید، اتفاق خاصی نمی‌افتد. به این معنی است که تخیل شاعرانگی در نوشته‌ی شما کم است. شما آن‌چه دیده‌اید، نوشته‌اید. درست است که برش‌های زمانی متفاوتی را در نظر گرفته‌اید و خوب هم در کنار هم قرار داده‌اید؛ اما کمی تخیل می‌توانست کارتان را بهتر و زیباتر کند. باز هم شعر بگو و برای دوستت آسمانه بفرست.
با تشکر - آسمانه
)
ارسال نظر در مورد این مقاله