این آدم‌ها را به چه چیزی تشبیه کنم؟
زهراسادات زیدی
بعضی‌هایِ دوست‌داشتنی!
یک شعری هست می‌گوید؛
بعضی آدم‌ها را نمی‌شود داشت!
فقط می‌شود یک‌جور خاصی دوست‌شان داشت!
این آدم‌ها یک جور عجیب برایت مهم هستند، بی‌آن‌که خودشان بدانند
بی‌آن‌که خودشان بخواهند، حتی...
خنده‌ها و اشک‌های‌شان...
بودن‌ها و نبودن‌های‌شان برایت مهم است!
راحت می‌شود نگران‌شان شوی،
راحت می‌شود با ناراحتی‌شان به هم بریزی...
این آدم‌ها را دوست داری برای همیشه داشته باشی
نه از آن داشتن‌هایی که بقیه فکر می‌کنند، نه
این‌ها را دوست نداری از دست‌شان بدهی
که دلت از داشتن‌شان قنج می‌رود و خوش‌حالی!
این آدم‌ها از آن‌هایی هستند که وقتی می‌روی یک جای دور
دلت برای‌شان تنگ می‌شود...!
حتی اگر خودت آن‌قدرها برای‌شان مهم نباشی!
این آدم‌ها برایت عزیزند،
خودشان، حرف‌های‌شان، تکیه کلام‌های دوست داشتنی‌شان!
خاطرات ریز و درشتی که با آن‌ها داری!
خنده‌های از ته دل!
نمی‌دانم شاید همه‌اش برای این است که از همان اول، همان نخستین دیدارت با آن‌ها خاطره‌ی خوبی داری، یک لبخند یا نمی‌دانم چیز خوبی در ذهنت است!
نمی‌دانم این آدم‌ها را به چه چیزی تشبیه کنم؛
به باران...
به پیاده‌روی‌های روی جدول کنار خیابان‌ها...
به راه رفتن روی برگ‌های پاییزی...
نمی‌دانم...
ولی امان از این آدم‌ها!
)
ارسال نظر در مورد این مقاله