عروسی زهرا
(به مناسبت سال‌روز ازدواج حضرت علی و حضرت فاطمه)
طاهره براتی‌نیا
زهرا نشسته بود کنار مامان و بالش‌هایی که مامان دوخته بود را از پنبه پر می‌کرد. بالش‌ها برای عروسی‌اش بود. عروسی‌ای که چند ماه بود مدام عقب می‌افتاد. زهرا بالش‌ها را در چادر رخت‌خواب انداخت و گفت:
- برید توی بقچه تا ببینم کی می‌برمتون خونه‌ی خودم.
مامان هم با آه کش‌داری جواب داد: «ایشششششالا.»
از روی دفتر نقاشی‌ام سر بلند کردم و نشستم. همین‌طور به زهرا و چهره‌ی ناراحتش نگاه کردم.
ـ خب چرا تو و علی عروسی نمی‌کنید؟
فوری به من خیره شد.
- چون پول نداریم آبجی‌جان. پول نداریم!
- پول برای چی می‌خواهید؟ مگه علی‌آقا کار نداره؟
خندید؛ البته چیزی شبیه نیشخند بود، مثل این‌که بخواهد بگوید تو هنوز بچه‌ای و نمی‌فهمی.
- چرا؛ اما برای اولش و عروسی و تالار و خرید وسایل پول می‌خواد دیگه.
توی مدرسه، خانم پرورشی همیشه به ما می‌گفت که پیامبر توصیه کرده زندگی ساده و قانعی داشته باشیم. یاد ماجرای ازدواج حضرت علیm و فاطمهB افتادم که ده بار داستانش را توی روزنامه دیواری مدرسه، خودم نوشته بودم. انگار که هیچ‌وقت خواهرم آن داستان را با دقت نخوانده باشد، عصبانی گفتم:
- پس از حضرت فاطمهB و حضرت علیm فقط اسمشو دارید شماها؟ چرا یاد نمی‌گیرید مثل اون‌ها زندگی کنید؟ اونا توی مسجد عقد کردن، حضرت علیm زره‌اش رو فروخت و یه کم وسایل خرید برای خونه؛ یعنی شماها اینو هم یاد نگرفتید؟
مامان عصبانی دوک نخ سفید را به طرفم پرت کرد.
- خجالت بکش. آدم با بزرگ‌ترش این‌طوری حرف می‌زنه؟
زهرا آرام روی زمین نشست و به بالش‌های تازه دوخته شده‌اش تکیه زد.
- نه مامان. بذار بگه. راست می‌گه خب. هیچ‌وقت کسی این‌طوری بهم نگفته بود.
مامان فوری سر چرخاند سمت زهرا و بلند گفت:
- به حرف یه جغله بچه گوش نده. این چه می‌فهمه آبروداری چیه؟
این‌بار زهرا نیشخندی به زمین زد و یواش جواب داد:
- آبرو داری؟ دو سال از زندگی‌ام عقب موندم... آبروی اسمم رو بردم.
بلند شد تا از اتاق بیرون برود. مامان با تعجب پرسید:
- کجا میری حالا؟
زهرا برگشت و به من نگاه کرد. لبخندی رضایت‌بخش روی لبش بود.
- میرم زنگ بزنم به علی. یه شام می‌دیم توی خونه‌ی باباش و پول‌مونو نگه می‌داریم واسه اجاره خونه. وسایل ضروری‌مونو که خریدم، بقیه‌اش هم... واجب نیست. وقتی رفتم تو خونه‌ی خودم می‌خرم.
خندیدم. خندید و از اتاق بیرون رفت. مامان همین‌طور به من خیره مانده بود.
- من فکر می‌کردم فقط بلدی غر بزنی سر عوض کردن کانال تلویزیون. پس نگو بزرگ شدی به روی خودت نمیاری.
این بار مامان خندید. من هم نیشم باز شد.
طاهره براتی‌نی
)
ارسال نظر در مورد این مقاله