شعر/ رباعی

علی نیک‌آبادی

من با تو خوشم، بنفشه مال خودشان

یعنی که بهار بی تو مال خودشان

ای سبزترین بهار ممکن بی تو

پاییز شدم خوشا به حال خودشان

                     ***

انکار نکن سپیده سر خواهد زد

یعنی که به قلب شب شرر خواهد زد

می‌خندی به ریش شعرهایم اما

تردید نکن بنفشه در خواهد زد

                     ***

بد نیست اگر به جای مین گل بزنیم

کم این همه توی ذوق بلبل بزنیم

بد نیست به جای زندگی زیر حباب

چون موج به سوی بیکران پل بزنیم

یادداشت

این سه رباعی نشان می‌دهد که علی استعداد خوبی در سرودن رباعی دارد. استفاده از واژه‌های زیبا و صمیمانه که زبان شعر را امروزی کرده است. یکی از اصول رباعی خوب، داشتن ضربه‌ی پایانی‌ است. رباعی به خاطر کوتاه بودن بندهای آن نیازمند ضربه‌ی آخر و غافلگیرکننده است. در رباعی اول و دوم کمی به این هدف نزدیک شده؛ ولی در رباعی سوم این قاعده را نمی‌بینیم.

مورد بعدی پیوند بندهاست؛ یعنی در این چهار بند چه از نظر واژگان و چه از نظر معنا و مفهوم باید ارتباطی با هم داشته باشند. مثلاً در رباعی اول هم از نظر واژه هم مفهوم این دقت را می‌بینیم؛ اما در بقیه‌ی رباعی نه.

در رباعی سوم، بند اول «به جای گل مین بزنیم» منظور شاعر کاشتن بود که در این‌جا این معنی را نمی‌رساند. هرچند از نظر مفهومی شعر پرمغزی است، شاعر می‌توانست بهتر از این‌ها کار را تمام کند.

آسمانه