نویسنده
عید غدیر، عید بزرگ آسمان‌ها
کعبه: او دستان مبارکش را بر حلقه‌ی در چوبی‌ام گذاشت و با من وداع کرد. آه... این وداع با آن خداحافظی‌های همیشگی‌اش تفاوت داشت. قرار بود از این پس من، بی او تنها و دل‌شکسته بمانم.
مکه: خداحافظ محمد عزیز. مکه بی تو، مثل آسمانی‌ست که در هنگام روز، آفتاب ندارد و در وقت شب، خالی از ماه است. راستی سرنوشت مسلمانان، پس از تو چه می‌شود؟
آفتاب: دست خودم نیست. فصل گرماست و ماهِ سوزان خرماپزانِ حجاز. کاش سایبانی بودم بر سر محمد و حاجیانی که اعمال حج‌شان تمام شده بود و داشتند به شهرهای خود بازمی‌گشتند!
سرزمین جُحفِه: آن‌ها به سرزمین من که رسیدند، ایستادند. بیش‌تر از 100 هزار حاجی منتظر بودند تا حضرت محمد(ص) خبری مهم و آسمانی را به ایشان برسانند. روز هجدهم ذیحجه بود. این‌جا محل جدا شدن مردم مصر، عراق، مدینه و شام بود.
برکه‌ی خُم: من برکه‌ی معروف سرزمین جُحفِه هستم. عرب‌ها به برکه می‌گویند: غدیر. اسم من خُم است. حضرت محمد(ص) آیه‌ای را که خداوند از طریق فرشته‌ی بزرگش «جبرئیل» شنیده بود، برای مردم خواند.
ای پیامبر، آن‌چه از سوی پروردگارت بر تو نازل شده، به مردم برسان. اگر چنین نکنی، رسالت خطیر خود را به فرجام نرسانده‌ای...(1)
جهاز(2) شتران: مردهای جوان به دستور پیامبر، ما چند جَهاز شتران را روی هم چیدند. حضرت محمد(ص) بر بالای ما ایستاد و با مردم حرف زد. سپس حضرت علی(ع) را به سوی خود فراخواند و دست او را با دست مبارکش بالا برد. هیچ چشمی پلک نمی‌زد. نفس در سینه‌ها حبس بود. او چه می‌خواست بگوید و چه دستوری از سوی خداوند آمده بود؟
درخت پیر نخل: من مثل بقیه‌ی درخت‌ها به او خیره بودم. حاجی‌ها چشم از او برنمی‌داشتند که گفت: هر که من مولا و صاحب اختیار او هستم، علی نیز مولا و صاحب اختیار اوست! حضرت محمد(ص) این جمله را سه بار تکرار کرد و ادامه داد: بار خدایا، دوستدار آن باش که با علی دوستی کند و دشمن باش با آن که با علی دشمنی ورزد!...(3) غدیر خم: از آن پس من آسمانی شدم. چرا که در یک روز بزرگ و زیبا، به دستور خداوند امیرمؤمنان(ع) به جانشینی حضرت محمد(ص) انتخاب شده بود. مسلمانان از آن پس، آن روز بزرگ را در یاد خود زنده نگه داشتند. آن‌ها هر وقت به من می‌رسیدند، با خوش‌حالی کنارم می‌ایستادند و از آن واقعه‌ی مهم یاد می‌کردند. من غدیر خم هستم. یک برکه‌ی کوچک، اما با دلی بزرگ و ماجرایی آسمانی و زیبا. عید غدیر، فقط عید بزرگ مسلمانان نیست. عید آسمان‌هاست. عید فرشته‌ها، عیدی که خدا به بندگان صالحش، هدیه داده است. عید امامت حضرت علی(ع) و فرزندان معصومش. آه چه تلخ بود! آن سال که بعد از مدتی کوتاه حضرت محمد(ص) از دنیا رفت و زمین و ساکنانش را تنها گذاشت. دشمنان اهل‌بیت(علیهم السلام) نیز نگذاشتند دستور خداوند اجرا شود و حضرت علی(ع) به جانشینی ایشان، انتخاب شود. آن... 1. سوره‌ی مائده، آیه‌ی 67 2. زین شتران. 3. منبع:کتابِ آخرین سفرنامه‌ی حج پیامبر(ص)، تحقیق جلال سبحانی، انتشارات مؤسسه‌ی یاران امین.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله