روز گل و گیاه...

روز سیزدهم فروردین، یکی از روزهای تعطیل سال است و آخرین روز نوروز به حساب می‌آید. از قدیم‌الایام این روز به اسم «سیزده‌به‌در» معروف بوده؛ اما به اشتباه در ذهن بعضی‌ها از آن به عنوان روزی نحس و بدیُمن نام برده می‌شود. این سال‌ها این اعتقاد دیگر جایگاهی ندارد و فکری بیهوده است. از سویی دیگر وقتی به تقویم نگاهی می‌اندازیم نوشته شده: روز سیزدهم فروردین، روز طبیعت.

این اسم، اسمی بامُسمّاست. روزی که دل آدم‌ها با گل و گیاه و چشمه‌های بهاری پیوند می‌خورد و به خدادوستی می‌رسد.

روز شادابی

امام علی(ع)، امام مهربانی و روشنی فرمود:

نگاه کردن به سبزه، باعث شادابی است!(1)

از فرزند عزیزشان، امام صادق(ع) هم نقل است:

... شادابی در چند چیز است: پیاده‌روی، [اسب]سواری، آب‌تنی (شنا) و نگریستن به سبزه.(2)

روز طبیعت، روز نگریستن به نعمت‌های است که خداوند بی‌منّت و مُزد، به ما ارزانی داشته؛ نعمت‌هایی که نگریستن به آن‌ها، در دلْ شادی و سرور می‌آورد و خستگی‌ها، کینه‌ها و سُستی‌ها را تبدیل می‌کند به مهربانی، پیوند و آرامش.

بیهوده و بطالت

آدم‌های خیلی کمی هم پیدا می‌شوند که سیزده‌به‌در و روز طبیعت را با کارهای بیهوده و بطالت یکی می‌دانند؛ کارهایی مثل: رفتارهای نابهنجار در دشت‌ها و پارک‌ها، شادی‌های آزاردهنده، ریختن آشغال و زباله به دامن طبیعت و...

این آدم‌ها بلد نیستند بدانند که:

دی شد و بهمن گذشت، فصل بهاران رسید

جلوه‌ی گلشن به باغ، هم‌چو نگاران رسید(3)

گل‌ها و دل‌ها

دریا به ما روشنی می‌دهد، کوه صدای‌مان می‌زند. درخت‌ها دست‌های‌شان را به سوی ما گرفته‌اند تا دل‌مان را نوازش کنند. گل‌ها و غنچه‌ها ما را از بی‌مهری و اخم، خالی می‌کنند. روز طبیعت، روز پیوند با شکفتن و شکوفاشدن است. روزی که فقط یک بهانه است؛ بهانه‌ای برای دیدن نعمت‌های بی‌شمار خدا و شکرگزاری آن‌ها؛ روز تولد دوباره‌ی گل‌ها و دل‌ها.

فضل خدای را که تواند شمار کرد

یا کیست شکر یکی از هزار کرد؟(4)

1) امام علی(ع)، نهج‌البلاغه، حکمت 400‌.

2) کتاب خصال شیخ صدوق، ص443‌.

3) مولوی.

4) سعدی.