چندی‌ست شعرهایم
خیلی عجیب هستند
با ظاهری مجلل
اهلِ فریب هستند
*
حس می‌کنم که آن‌ها
دورند از دلِ من
بی‌ارتباط هستند
با درد و مشکلِ من
*
در شعرهای من نیست
آن سادگیِ سابق
مصنوعی است در آن
پروانه و شقایق
*
چون برگ‌های پاییز
بی‌روح و زرد هستند
چون آفتابِ دی‌ماه
بی‌حال و سرد هستند
*
شاید که در دل من
خشکیده بوته‌ی یاس
بی‌آب مانده در من
گُل‌های سرخِ احساس
)
ارسال نظر در مورد این مقاله