در دنیای من گل‌ها، سبزه‌ها و درختان با نفس بهار جان می‌گیرند و زنده می‌شوند. در بهار دشت‌ها سبز می‌شوند و گل‌ها و گیاهان خود‌رو از میان سبزه‌ها و مراتع خودشان را می‌کشانند بالا. من از میان علف‌ها که گاهی قدشان تا کمرم می‌رسد عبور می‌کنم و خودم را می‌رسانم به جنگل. در کنارم و روی شانه‌هایم پروانه‌ها و زنبوران عسل از این شاخه به آن شاخه می‌پرند. جنگل دنیای من پر از درختان سر به فلک کشیده است. درختان توس و توسکا، راش و ممرز، تبریزی و سپیدار.

نوک هر درختش تا به آسمان می‌رسد. داخل شاخ و برگ درخت‌های جنگل، پرنده‌ها لانه دارند. پرنده‌ها آواز می‌خوانند، بازی می‌کنند و هم‌دیگر را صدا می‌کنند.

من گاهی بادبادکم را می‌آورم و بادبادک هوا می‌کنم. بادبادک من بالا می‌رود و اوج می‌گیرد، اما هیچ‌وقت به شاخه‌های بالایی درختان نمی‌رسد؛ چون شاخه‌های درختان می‌خورند به سقف آسمان.