نویسنده
گفت‌و‌گو با محمدرضا اخلاق‌پسند قهرمان پینگ‌پنگ
در شانزدهمین دوره‌ی بازی‌های آسیایی گوانگ‌ژوی چین، تیم پینگ‌پنگ کشورمان بازی‌های قابل قبولی از خود بر جای گذاشت. تیم دو نفره‌ی ایران، محمدرضا اخلاق‌پسند و نوشاد عالمیان با شکست حریفان خود به مرحله‌ی یک شانزدهم نهایی مسابقه‌ها راه یافتند. در این مرحله به مقابله با تیم پرقدرت چین رفته، در حالی‌که دو تیم پایاپای هم، امتیازات را تقسیم می‌کردند، در نهایت تیم میزبان به پیروزی رسید. گفت‌و‌گوی انجام شده با محمدرضا اخلاق‌پسند را بخوانید.
محمدرضا اخلاق‌پسند متولد چه سالی است؟
متولد 21 آذرماه سال 1357 هستم.
در کدام شهر و محله متولد شدید؟
من بچه‌ی خطه‌ی سر‌سبز شمال هستم و خانه‌ی‌مان در محله‌ی استاد‌سرای رشت است. خانه‌ی میرزا‌کوچک‌‌خان هم در این محله بود.
چگونه به پینگ‌پنگ علاقه‌مند شدید؟
یک سال از طرف آموزش و پرورش به مدارس مختلف نامه‌ای ارسال شد که در آن خواسته شده بود مدارس در فصل تابستان کلوپ ورزشی تشکیل دهند. پدر من هم که دبیر ورزش مدرسه‌ی‌‌مان بود به هم‌راه هم‌کار و دوستش آقای هرمز قناعتی که اولین مربی من به شمار می‌رود، کلوپی در مدرسه تشکیل دادند. من هم در تابستان آن سال بود که برای اولین بار راکت به دست شدم.
آن زمان چند سال داشتید؟
فکر می‌کنم آن سال مربوط به تابستان سال 1369 باشد که 12 ساله بودم.
چگونه به استعدادت در پینگ‌پنگ پی بردی؟
در همان روزهای اول تمرین، آقای قناعتی به پدرم گفت که محمدرضا استعداد خوبی دارد و بعدها به تشویق ایشان بود که به صورت حرفه‌ای به این رشته‌ی ورزشی پرداختم.
در اولین حضور باشگاهی با کدام تیم قرارداد بستید؟
در سال 1375 به عضویت باشگاه مرصاد شیراز درآمدم.
عضویت در تیم‌های گیلانی میسر نبود؟
در آن زمان تیم‌های گیلانی در لیگ حضور نداشتند.
در اولین قرارداد چه‌قدر پول دریافت کردید؟
حدود چهارهزار تومان.
سطح بازی‌های آسیایی گوانگ‌‌ژو چگونه بود؟
سطح بازی‌ها بسیار بالا بود، چون برترین قدرت‌های جهانی پینگ‌پنگ آسیایی هستند. تیم چین در جهان حرف اول را می‌زند و کره‌ای‌ها، ژاپنی‌ها و حتی تایوانی‌ها بازی‌کنان قدرت‌مندی دارند.
در مسابقه‌های دو نفره در برابر چینی‌ها چگونه ظاهر شدید؟
با آن‌که در مقابل قدرت اول پینگ‌پنگ جهان بازی می‌کردیم، ولی بازی ما قابل قبول بود. ما گیم اول را 11 بر 9 واگذار کردیم و در گیم سوم در حالی که 6 بر 6 مساوی بودیم، بازنده‌ی بازی شدیم.
امتیاز‌دهی مسابقه‌ها چه تفاوتی با گذشته دارد؟
در گذشته برنده‌ی بازی باید به امتیاز 21 می‌‌رسید، اما چند سالی است که سقف امتیازها به عدد 11 تغییر یافته است. همچنین در گذشته بازی‌ها سه گیم برگزار می‌شد و برنده‌ی بازی باید دو گیم را از آن خود می‌کرد و این در حالی است که در قوانین جدید، برنده‌ی مسابقه باید سه گیم را از آن خود کند و حداکثر بازی می‌تواند تا پنج گیم برگزار شود.
در بازی‌های المپیک هم شرکت داشتید؟
بله.
در کدام المپیک؟
المپیک 2004 آتن.
المپیکی‌‌های سال‌های دور پینگ‌پنگ چه کسانی هستند؟
در المپیک 1992 بارسلونا، ابراهیم علیدخت حضور داشت و در سال 2000 و در المپیک سیدنی مجید احتشام‌زاده حضور داشت. من به عنوان سومین المپیکی پینگ‌پنگ ایران در المپیک آتن شرکت داشتم و در المپیک 2008 پکن افشین نوروزی حاضر بود.
چند پینگ‌پنگ‌باز در المپیک شرکت می‌کنند؟
بعد از برگزاری مسابقه‌های متعدد 64 نفر از پنج قاره راهی بازی‌های المپیک میشوند.
سهمیهی قاره‌های مختلف چگونه است؟
سهمیهی قاره‌های مختلف متفاوت است، مثلاً قاره‌ی اقیانوسیه 3 سهم و آسیا 11 سهم دارد.
وقتی سهمیهی المپیک را گرفتی، اهالی استادسرا چگونه از شما استقبال کردند؟
لطف و محبت و استقبال آن‌ها وصف‌ناپذیر است. آن‌ها مانند یک قهرمان جهان از من استقبال کردند.
آیا موفقیت شما حاصل زحمات شخصی بود؟
این توفیق نمی‌تواند شخصی باشد، چون اصولاً پینگ‌پنگ مانند بعضی از ورزش‌ها نیست که خود ورزشکار در موفقیت نقش اساسی را ایفا کند. در این رشته برای رسیدن به قهرمانی به یک برنامه‌ریزی طولانی مدت نیاز است که صعود من به المپیک آتن حاصل همین برنامه‌ریزی بود.
ملی‌پوش شدن در پینگ‌پنگ آسان است؟
خیر. در ایران بازی‌کنان طراز اول و نخبه بسیار زیاد‌ند و برای انتخاب شدن در تیم ملی باید با همه‌ی آن‌ها مقابله کرد. عدم آمادگی و حتی اشتباهات جزیی و کوچک می‌تواند انسان را از کورس رقابت با بزرگان این رشته خارج کند.
چرا عموماً این رشته را سهل می‌دانند؟
از آ‌ن‌جایی که در اماکن عمومی مانند پارک‌ها و مدارس پینگ‌پنگ بازی می‌شود، مردم این رشته را آسان می‌دانند، ولی یک ورزشکار حرفه‌ای پینگ‌پنگ باید سختی‌های زیادی را تحمل کند. پینگ‌پنگ نیز مانند بدمینتون، اسکواش و تنیس جزء سرعتی‌‌ترین ورزش‌ها به حساب می‌آید. یک ورزشکار حرفه‌ای برای آن‌که موفق باشد باید تمرینات زیادی انجام دهد و علاوه بر بدن‌سازی و تمرین‌های قدرتی و استقامتی، به تمرینات سرعتی نیز بپردازد.
و در پایان...
دوست دارم از پدر و مادرم که اصلی‌‌ترین مشوقان من هستند تشکر کنم. هر بار که موفقیتی کسب می‌کنم، آن‌ها بیش‌تر از خودم خوش‌حال میشوند و در شکست‌ها، آن‌قدر ناراحت و محزون میشوند که من باید به آن‌ها دل‌داری دهم.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله