راگبی
راگبی، یک ورزش گروهی پرطرفدار است که در زمین چمن (مشابه زمین فوتبال) و با یک توپ تخم‌مرغی شکل بازی می‌شود.
راگبی 15 نفره یا اتحاد راگبی به هم‌راه راگبی 13 نفره یا راگبی لیگ یکی از دو شکل مهم ورزش راگبی است. نوع دیگری از راگبی با 7 بازی‌کن نیز وجود دارد که با کمی تغییر در قوانین و به شکلی سریع‌تر بازی می‌شود. راگبی 7 نفره در برنامه‌ی مسابقه‌های برخی از المپیادهای ورزشی مانند بازی‌های آسیایی، برگزار می‌شود.
نام کامل این ورزش در زبان انگلیسی، راگبی یونیون فوتبال (Rugby union football) است. در کشورهایی که این ورزش طرفداران زیادی دارد، این رشته را راگبی آنین یا فقط آنین می‌نامند، مانند: استرالیا، نیوزلند، جزایر اقیانوسیه و بریتانیا.
مسابقه‌ها:
جام جهانی راگبی مهم‌ترین تورنمنت این رشته‌ی ورزشی است. این مسابقه‌ها پس از جام جهانی فوتبال و المپیک، مهم‌ترین و پربیننده‌ترین مسابقه‌های ورزشی دنیاست.
در آخرین دوره‌ی این رقابت‌ها در سال 2007، آفریقای جنوبی به مقام قهرمانی رسید.
مسابقه‌های قهرمانی شش ملت و رقابت‌های سه ملت، دو تورنمنت مهم دیگر ورزش راگبی هستند. قهرمانی شش ملت هر سال میان شش کشور صاحب راگبی اروپا، یعنی انگلیس، ولز، ایرلند، اسکاتلند،‌ فرانسه و ایتالیا برگزار می‌شود.
مسابقه‌های قهرمانی سه ملت میان سه کشور نیم‌کره‌ی جنوبی، یعنی آفریقای جنوبی، استرالیا و نیوزلند برگزار می‌شود. تیم ملی آرژانتین که در آخرین دوره‌ی جام جهانی به مقام سوم دست یافت از سال 2008 در این مسابقه‌ها حاضر خواهد شد.
طرز بازی:
مسابقه‌های راگبی در دو نیمه‌ی 40 دقیقه‌ای برگزار می‌شود. بین دو نیمه زمان استراحت 10 دقیقه‌ای وجود دارد. مسابقه‌های رده‌ی سنی زیر 19 سال و پایین‌تر در 70 دقیقه برگزار ‌می‌شود.
هر مسابقه یک داور و دو کمک‌داور دارد و استفاده از دوربین‌های تلویزیونی برای کمک به داور هم رایج است.
هدف مسابقه کسب امتیاز است. کسب امتیاز به دو روش زیر انجام می‌‌شود:
1- ترای (Try): زمین گذاشتن توپ در محوطه‌ی دروازه‌ی حریف یک ترای به حساب می‌آید و پنج امتیاز دارد.
گل: گذراندن توپ با ضربه‌ی پا از بین دو تیرک عمودی و بالای تیرک افقی دروازه‌ی حریف،‌ که به 3 روش انجام می‌گیرد:
الف- در جریان بازی (Dropped Goal): در این حالت توپ باید قبل از شوت، زمین را لمس کرده باشد. این گل 3 امتیاز دارد.
ب) پنالتی (penalty): یک ضربه‌ی ایستگاهی است که در صورت خطای بازی‌کنان تیم حریف زده می‌شود و 3 امتیاز دارد.
ج)‌ جایزه (Conversion): بعد از به ثمر رساندن «ترای» یک ضربه‌ی ایستگاهی به تیم جایزه داده می‌شود. گل کردن این توپ 2 امتیاز دارد.
﷼
زمین برگزاری مسابقه‌های راگبی، بایستی حداکثر 100 متر طول و 70 متر عرض داشته باشد. محوطه‌ی گل،‌ یعنی زمین آن سوی خط عرضی هم حداقل 10 و حداکثر 22 متر باید ادامه پیدا کند. تیرهای دروازه در مرکز محوطه‌ی گل حریف قرار می‌گیرند و 5 تا 6 متر از هم فاصله دارند و یک تیرک افقی در ارتفاع 3 متری آن‌ها قرار می‌گیرد. ارتفاع تیرک‌های عمودی بایستی بیش از 4 متر باشد. به این ترتیب دروازه شکل H پیدا می‌کند.
- در طول مسابقه هر تیم صاحب توپ سعی دارد توپ را به محوطه‌ی گل حریف برساند. برای ای کار، پاس دادن توپ با دست به سمت جلو ممکن نیست. توپ را فقط می‌توان به طرفین یا عقب پرتاب کرد.
- پاس دادن توپ با دست نبایستی به سمت جلو انجام شود. شوت کردن توپ با پا به سمت جلو ممکن است؛ اما پس از آن امکان پاس توپ وجود ندارد.
ممنوعیت پاس به جلو موجب می‌شود که همه‌ی بازی‌کنان هم‌تیمی که از بازی‌کن صاحب توپ به دروازه‌ی حریف نزدیک‌تر هستند، در موقعیت آفساید قرار داشته و در صورت دخالت در جریان‌ بازی خطاکار به حساب می‌آیند.
نکته: در راگبی استفاده از پا بیش‌تر برای زدن ضربه‌های نهایی به سمت دروازه و پاس‌های بلند استفاده می‌شود.
- در حین بازی، بازی‌کنان تیم حریف برای تکل بازی‌کن صاحب توپ، یعنی گرفتن و انداختن او به روی زمین تلاش می‌کنند. در این وضعیت بازی‌کن صاحب توپ نمی‌تواند توپ را نگه دارد و باید آن را پاس داده یا آزاد کند.
توپ:
توپ استاندارد راگبی 15 نفره این شرایط را داراست:
طول: 28 سانتی‌متر.
محیط (در طولانی‌ترین قسمت): 56 سانتی‌متر.
محیط (در عریض‌ترین قسمت): 28 تا 30 سانتی‌متر.
وزن: 410 تا 460 گرم.
نهادهای اداره‌کننده:
هیأت بین‌المللی راگبی، سازمان اداره‌کننده و قانون‌گذار ورزش راگبی در دنیاست. مقر این سازمان در «دوبلین» قرار دارد. شش اتحادیه‌ی منطقه‌ای عضو هیأت بین‌المللی راگبی هستند:
1- کنفدراسیون آفریقای راگبی.
2- اتحادیه‌ی راگبی فوتبال آسیا.
3- انجمن راگبی آمریکای شمالی و هند غربی.
4- انجمن اروپایی راگبی.
5- فدراسیون راگبی آنین اقیانوسیه.
6- کنفدراسیون راگبی آمریکای جنوبی.﷼