کوچه دوستی

 روز تولد

 (1) یکی آرام زیر گوشم گفت: «امروز تولد است.» با خودم گفتم: «یعنی تولد کی می‌تواند باشد؟» ولی هرچه فکر کردم چیزی به ذهنم نرسید. البته خودم کادو گرفته بودم، ولی برای تولد یکی دیگه! و نمی‌دونستم این یکی همون یکیه (چی شد!) وقتی موعد مقرر فرا رسید و من به جشن تولد رفتم، دیدم همون نفر هم اومده!

هنوز نفهمیدی؟ بابا تولد آسمانه است دیگر!...

(2) بوی کیک می‌آید... بوی کارد و چنگال... حتی بوی ادکلن‌های لوکس هم می‌آید... تی‌زر... مجدولین... آکات... چوب سبز... بیش‌تر از همه بوی خامه می‌آید! آدم یاد تولد می‌افتد. در را باز می‌کنم. همه‌جا خاموش است، ولی بوی کیک نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود. تا داخل می‌شوم برق‌ها روشن می‌شود و صدای تَ... وَ... و بقیه‌اش قطع می‌شود و چهره‌های درهم رفته‌ی چند نوجوان که می‌گویند: «اَه... این‌که آسمانه نیست. بیا! بیا تو منتظر وایستا تا بیاد!» برق‌ها دوباره خاموش می‌شود. صدای در می‌آید... فشفشه‌ها روشن... کلید لامپ زده می‌شود. جمعیت یک‌صدا...

تولدت مبارک آسمانه‌ی عزیز!

(3) تولد، تولد، تولدت مبارک... بیا شمع‌ها رو فوت کن تا صد سال...

بابا چه بروبیایی تو نشریه است! می‌خوان آسمانه رو غافل‌گیر کنن! زیر زیرکی می‌رن، پاورچین پاورچین برمی‌گردند. کادوها را قایم می‌کنند. زیرچشمی به هم نگاه می‌کنند. مبادا کسی ببینت‌شون! غافل از این‌که بابا آسمانه خودش می‌دونه! تولدت رو با یه دنیا عاطفه، با یه دنیا صداقت تبریک می‌گم. ایشاالله تولد صد سالگی‌ات!

عاطفه الله‌اکبری