نویسنده
دانش‌آموز برگزیده‌ی المپیاد فیزیک، موفق شد در سطح کشور به مقام اوّل دست یابد و گردن‌آویز طلا را از آن خود کند. امیرحسین طاهری، روند موفقیّت خود را ادامه داده، بعد از پایان تحصیلات، به عنوان دانشجوی رشته‌ی مهندسی برق در دانشگاه صنعتی شریف مشغول به تحصیل شد. گفت‌وگوی انجام شده با آقای طاهری را بخوانید.
لطفاً خودتان را بیش‌تر معرفی کنید.
امیرحسین طاهری هستم و در سال 1368 متولّد شدم. در حال حاضر دانشجوی ترم چهارم مهندسی برق هستم.
چرا رشته‌ی برق را انتخاب کردید؟
چون رشته‌ی آینده‌داری است و دانش‌آموزان خوب وارد این رشته می‌شوند. همچنین رشته‌ی برق اساتید بسیار خوب و زبده‌ای دارد؛ به خصوص دانشگاه ما (صنعتی شریف) که از اساتید فاضل و مجرّب سود می‌برد. از طرف دیگر در دانشکده‌ی ما شرایط به گونه‌ای است که تنبلی بعد از کنکور در آن وجود ندارد و کوشش و فعالیت همه‌گیر است.
چگونه وارد مسابقه‌های المپیاد شدید؟
این موضوع به زمانی که در مقطع راهنمایی درس می‌خواندم برمی‌گردد. مدرسه‌ی راهنمایی خوبی داشتیم که مسؤولانش به تقویت بنیه‌ی علمی دانش‌آموزان و هدایت آن‌ها به دبیرستان‌های خوب و درجه‌ی یک فکر می‌کردند. در راستای این اهداف، مسؤولان مدرسه برای بچّه‌ها، کلاس‌های تقویتی برگزار می‌کردند تا آمادگی لازم برای دانش‌آموزان حاصل شود.
اهداف مسؤولان محقّق شد؟
بله، اکثر بچّه‌ها در آزمون ورودی دبیرستان‌ها موفّق ظاهر شدند و جذب مدارس دلخواه شدند. من هم به دبیرستان مورد نظر راه یافتم.
زمینه‌ی پیش‌رفت در دبیرستان چگونه بود؟
محیط آن‌جا گرم و صمیمی بود و همه‌ی مسؤولان قصد کمک و خدمت به بچّه‌ها را داشتند. در اولین ماه‌های حضور در دبیرستان، آزمون ریاضی برگزار شد و بیش‌تر بچّه‌ها در این آزمون شرکت کردند تا در صورت موفقیت در المپیاد ریاضی با یک‌دیگر به رقابت بپردازند.
شما هم در این آزمون شرکت داشتید؟
خیر! هم‌زمان با آزمون ریاضی، مسابقه‌های روبوکاپ در مدرسه برگزار شد که من و تعدادی دیگر از دوستان در این آزمون شرکت کردیم. چون نتیجه‌ی آزمون موفقیت‌آمیز بود، چند مرحله‌ی دیگر هم تست شدیم و در نهایت پنجاه نفر به مرحله‌ی نهایی راه یافتند.
جزء پنجاه نفر نهایی بودید؟
بله، من و شش نفر دیگر از همکلاسی‌ها جزء این نفرات بودیم.
رقابت مرحله‌ی نهایی چگونه بود؟
مرحله‌ی نهایی سال بعد برگزار شد و برای آمادگی بچّه‌ها دو تن از فارغ‌التحصیلان کامپیوتر دانشگاه شریف به آموزش بچّه‌ها پرداختند تا این مرحله به بهترین نحو ممکن برگزار شود. بعد از دو هفته آموزش، یک برنامه‌ی پایه‌ی فوتبال مجازی داده شد تا با ارائه‌ی برنامه‌های جدید و تغییرهای لازم، تیم فوتبال مجازی بسازیم.
هدف از این مسابقه‌ها چیست؟
هدف مسابقه‌های روبوکاپ این است که تا سال 2050 میلادی، فوتبالیست‌های روبوتی بر ستارگان دنیای فوتبال فایق شوند. قابل ذکر است که بخشی از کار روبوتیک فیزیکی است و بخش دیگر برنامه‌نویسی است. در مسابقه‌های روبوکاپ دانش‌آموزی، بچّه‌ها برنامه‌ی تیم‌ها را می‌نوشتند و این برنامه با استفاده از برنامه‌های دیگر اجرا می‌شد و تیم‌ها در قالب مجازی با هم مسابقه می‌دادند.
نتایج مسابقه‌های روبوکاپ راضی‌کننده بود؟
بله، راضی‌کننده بود و به اهداف موردنظر دست یافتیم.
ظاهراً با المپیاد فیزیک هم‌زمان بود؟
بله، در همان زمانی که درگیر مسابقه‌های روبوکاپ بودیم در مرحله‌ی اوّل المپیاد فیزیک شرکت کردم و قبول شدم؛ امّا چون کلاس دوم بودم برای شرکت در مراحل بعدی منع قانونی وجود داشت.
علّت منع چه بود؟
چون فقط دانش‌آموزان کلاس سوم می‌توانند تا آخرین مرحله در آزمون‌ها شرکت کنند.
چگونه برگزیده‌ی کشوری شدید؟
با جدیّت برای شرکت در المپیاد سال بعد وارد عمل شده و با دوستم حمید قائدنیا تلاش خود را مضاعف کردیم. ما علاوه بر آن که در کلاس‌های المپیاد مدرسه شرکت می‌کردیم، به مطالعات جنبی گسترده‌ای دست زدیم.
نتیجه‌ی تلاش چه بود؟
راضی‌کننده بود؛ چون وقتی در المپیاد فیزیک بسیج شرکت کردم، رتبه‌ی اوّل کشوری را به خود اختصاص دادم. این مقام اوّلی امیدوارکننده بود و باعث شد با تلاش بیش‌تر به ادامه‌ی مسیر بپردازم.
المپیاد اصلی چه زمانی برگزار شد؟
بعد از المپیاد بسیج و در بهمن ماه برگزار شد. در این مرحله، اوّلین المپیاد فیزیک برگزار شد و من و دوستم هر دو قبول شدیم.
تعداد شرکت‌کننده‌ها چند نفر بود؟
هزاران نفر در کلّ کشور در مرحله‌ی اوّل به رقابت پرداختند که هشتصد نفر از آن‌ها راهی مرحله‌ی دوم شدند.
آزمون مرحله‌ی دوم چگونه بود؟
آزمون این مرحله در اردی‌بهشت ماه برگزار شد و چهل نفر از این مرحله سربلند خارج شده و بقیه از گردونه‌ی رقابت خارج شدند.
موادّ امتحانی چه بودند؟
علاوه بر امتحان تشریحی، امتحان عملی هم از دانش‌آموزان به عمل آمد.
رقابت چهل نفره چگونه بود؟
نفرات غربال‌شده، به کلاس‌های تابستانی باشگاه دانش‌پژوهان جوان دعوت شدند. در این کلاس‌ها، اساتید دانشگاه دروس الکترومغناطیس و مکانیک تدریس می‌کردند و دانش‌پژوهان بخشی از وقت خود را به کارهای آموزشی پرداخته و در آزمایشگاه مشغول بودند. در این دوره بارها امتحان تئوری از بچّه‌ها گرفته شد و چندین بار دانش‌پژوهان در آزمایشگاه تست شدند. در نهایت ده نفر اوّل، مدال طلا کسب کردند و پانزده نفر بعدی به مدال نقره دست یافتند. سومین گروه هم که پانزده نفر بودند به رتبه‌ی سومی رسیده و مدال برنز گرفتند.
مزیّت‌های رتبه‌ها چیست؟
ده نفر اوّل بدون کنکور به دانشگاه راه می‌یابند. همچنین نفرهای برگزیده به جای کلاس‌های پیش‌دانشگاهی در کلاس‌های دانش‌پژوهان شرکت می‌کنند. همین‌طور مدال‌آوران المپیادها، تحت پوشش بنیاد نخبگان قرار می‌گیرند.
المپیادهای جهانی چگونه است؟
ده نفر برگزیده در رقابت نهایی وارد شده و در نهایت پنج نفر برتر وارد مسابقه‌های جهانی می‌شوند.
مسابقه‌های جهانی در کدام کشور برگزار می‌شود؟
در کشورهای مختلف برگزار می‌شود که می‌توانم به اسپانیا، سنگاپور، ایران و ویتنام اشاره کنم.
جایگاه ایران در مسابقه‌های جهانی چیست؟
ایرانی‌ها معمولاً در مسابقه‌های جهانی موفق‌اند. در المپیاد ریاضی، دانش‌آموزان ایرانی، مقام اوّلی جهان را در کارنامه دارند و در المپیاد فیزیک هم در سال‌های مختلف مقام‌های دومی، سومی، چهارمی و هشتمی جهان را به خود اختصاص داده‌ایم.
در المپیاد فیزیک کدام کشور افتخارات بیش‌تری دارد؟
چینی‌ها عناوین بهتری دارند. آن‌ها معمولاً مقام اوّل را از آن خود می‌کنند.
چرا دانش‌آموزان کشورمان در این مسابقه‌ها ثبات لازم را ندارند؟
دانش‌آموزان ایرانی، در بخش سؤال‌های تئوری و تشریحی عالی عمل می‌کنند، ولی در بخش آزمایشگاه عمل‌کرد ایده‌آل وجودندارد.
علّت این امر چیست؟
چون از تجهیزات روز آزمایشگاهی جهان فاصله داریم. آشنا نبودن و کار نکردن دانش‌پژوهان با وسایل جدید مشکلاتی را ایجاد می‌کند. فکر می‌کنم با افزایش بودجه و تجهیز کردن آزمایشگاه‌ها و توجّه بیش‌تر به امور معیشتی اساتید، می‌توان موفقیت کشورمان را بیش از پیش کرد.
بجز درس به چه اموری می‌پردازی؟
در کنار مطالعه به ورزش‌هایی مانند شطرنج، فوتبال و تنیس روی میز می‌پردازم.
حرف ناگفته‌ای باقی مانده؟
بله، برای رسیدن به رتبه‌ی اوّل کشوری، زحمات زیادی کشیدم و افراد زیادی از من حمایت کردند که دوست دارم از همه‌ی آن‌ها تشکّر کنم. از پدر و مادر و دیگر اعضای خانواده، سپاس‌گزارم! از دبیران و مسؤولان مدارسی که در آن‌ها تحصیل می‌کردم، ممنونم! همچنین قدردان مسؤولان باشگاه دانش‌پژوهان هستم که خالصانه و بدون هیچ چشم‌داشتی برای افتخارآفرینی بچّه‌های ایرانی تلاش بی‌وقفه دارند.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله