مترجم: شیرین سلیمی، اکبر روحی

پیتزا از مدت‌ها پیش، طعم خوش‌مزه‌ای داشته است. در زمان‌های بسیار دور، مردم تکه‌های بزرگی از نان را روی سنگ‌های پهن می‌پختند. بعدها در ایتالیا به این تکه‌های پهن نان، ادویه‌ی ‌گیاهی زدند و آن‌ها را نان فوکاسیا نامیدند. ایتالیایی‌ها هنوز هم دوست دارند از این نان به عنوان اِسْنُک یا پیش‌غذا استفاده کنند. این اِسنک دستی است؛ چون نیازی به وسایل آشپزی ندارد و می‌توان آن را با غذاهای دیگر چاشنی زد.

وقتی اروپایی‌ها به نیم‌کره‌ی غربی آمدند، گوجه را شناختند و آن را با خود به کشورشان بردند. ایتالیایی‌ها هم چیزی می‌خواستند که به رژیم نان خود اضافه کنند تا متفاوت شود. مردم شهری در ایتالیا اولین کسانی بودند که گوجه را به نان فوکاسیا اضافه کردند. ابتدا آن‌ها نمی‌خواستند گوجه را بخورند؛ چون فکر می‌کردند این میوه‌ی قرمز خوش‌مزه، سمی است. اوّلین پیتزا‌ فروشی دنیا، در سال 1830 باز شد. پیتزاها در تنوری از گدازه‌های یک کوه آتشفشانِ محلی پخته می‌شدند. تحویل اولین پیتزا در سال 1889 اتفاق افتاد. وقتی از مالک یک رستوران ایتالیایی تقاضای ظرف مخصوصی برای مهمان مخصوص، ملکه مارگریت شد. رنگ‌های پرچم ایتالیا در ظرف مخصوص  ملکه سفارش داده شد. پس رستوران، گوجه (قرمز)، پنیر (سفید) و سبزی معطر (سبز) روی نان فوکاسیا اضافه کرد. مالک رستوران نام این پیتزا را از نام میهمان و بخشی از نام رستورانش، پیتروپیزالو، گرفت. این پیتزا به محل درخواست شده تحویل داده شد؛ چون ملکه نمی‌خواست همه‌ی راه را تا رستوران برود.

در سال 1905 اوّلین پیتزا ‌فروشی در شهر نیویورک باز شد؛ ولی پیتزا تا بعد از جنگ جهانی دوم مشهور نشد، تا این‌که سربازان جنگی مستقر در ایتالیا پیتزا خواستند و خیلی زود پیتزای فوری، پیتزای منجمد و فروشگاه‌های زنجیره‌ای پیتزا در سراسر کشور رواج یافت. امروز پیتزا یکی از مشهورترین غذاها در دنیاست. بزرگ‌ترین پیتزا در دنیا 4/37 متر قطر داشته و در سال 1990 در آفریقای جنوبی پخته شده است.﷼