کوچه باغ

فریاد از دوری تو

اکنون کنار مزار خواهرت بی‌بی فاطمه معصومه‌(س) ایستاده‌ام؛ اما کبوتر اندیشه‌ام به یادت به پرواز در آمده. مروارید اشک را بر گونه‌هایم فرش می‌کنم تا با سوز دل بگویم: «السلام علیک یا علی بن موسی الرضا(ع)».

گرچه دیر زمانی نیست که به پابوس آستانت آمده‌ام، دل غم‌دیده‌ام در تمنای وصالی دوباره بال و پر می‌زند و به هر تپش قلب، قطره اشکی بر صفحه‌ی چهره‌ام نقش می‌بندد و دوری از تو را فریاد می‌کند. مسافت من و تو گر چه به ظاهر بسیار است تا واگویه‌های دلم را برایت بازگو کنم، قلم به دست گرفته‌ام تا بنگارم ناب‌ترین لحظات عاشقانه‌ام را.

ای عزیز دل! یا ضامن آهو! کبوتر دلم در غربت سرای جهان برای مزار غریب‌ترین غریب دنیا پر می‌زند و با حیرت می‌نگرد غربت این غربت غریب نواز را.

هرگاه با کوله‌باری از اندوه و غم به بارگاهت پناه می‌آورم، نقاره‌های مزارت روح‌نوازترین آهنگ را در گوش جانم می‌نوازد و سپیده دمان که سر بر آستان‌ بی‌مثالت می‌سایم، طوفان دلم به آرامش می‌گراید و دریای پرتلاطم چشمانم به ساحل امید و آرزو می‌رسد.

مرا دریاب از پس زمان و مکان؛ چرا که اکنون دست به دامان خواهرت هستم و چون کودکان به بهانه‌ای تو را می‌جویم و از او تمنا دارم که لحظه‌های پرتشویش و قلب پر آشوبم را به ضریح مقدست گره بزند و بار دیگر دستان ناتوانم را به آستان توان‌مند تو برساند تا شفیع من باشی در غریب‌ترین لحظه‌های حساب‌رسی قیامت.