ولادت حضرت عباس(ع)

ساناز احمدی‌دوستدار

کوچه‌های بنی هاشم، چهارم شعبان سال بیست و شش هجری قمری را هرگز فراموش نخواهد کرد. آن روز خورشید از خانه‌ی مولای متقیان علی(ع) طلوع کرده بود. خورشیدی که انوار عشق و ایثار را بر صحرای کربلا تاباند برای همیشه. خورشیدی که نامش را «عباس» نهادند.

***

امام صادق(ع) در شأن و مقام حضرت عباس(ع) می‌فرمایند: «عموی ما عباس، پسر علی، بینشی دقیق و ایمانی استوار داشت. در رکاب برادرش با دشمنان جهاد کرد و به خوبی از عهده‌ی آزمایش الهی برآمد و به مقام شهادت رسید.»

***

از عطر گل یاس بگو ای دل من

از آیه‌ی احساس بگو ای دل من

وقتی که به آب می‌رسی با لب خشک

یا حضرت عباس بگو ای دل من

ایرج زبردست

***

حضرت عباس(ع) در دوران امامت امام حسن مجتبی(ع)، هم‌راه آن امام همام مددکار و یاری رسان مردم بود. در زمان امام حسین(ع) نیز، حضرت عباس در همه‌ی امور هم‌راه و یاری‌رسان امام حسین(ع) بود تا آن‌جا که امام حسین هر مشکلی و پیشامدی را با ایشان مطرح می‌کرد و از وی یاری می‌خواست. به همین سبب حضرت عباس را باب الحوائج نامیدند.

***

آهای آب‌های جهان!

آب‌ها کوزه به کوزه در انتظار تو بودند

چشمه‌ها چشم انتظار آمدنت

رودخانه‌ها به جست‌وجوی دستانت

و تشنگی، مشک در مشک تو را می‌خواند

تو آمدی و چشم باز نکرده دنیا حیران مردانگی‌ات شد

علی اشک ریزان بوسه بر سخاوت دستانت زد

و ام البنین

تمام عشق را پیشکش حسین فاطمه کرد

علمدار حسین!

خجسته باد آمدنت که عَلَم عاشورا جز بر شانه‌های ستبر تو نمی‌توانست آرام بگیرد.

باران رضایی

***

حضرت ابوالفضل عباس(ع) رشادت‌های بی‌‌شماری از خود نشان می‌داد. در صحرای کربلا، جان‌فشانی ایشان به هنگام نبرد و همچنین تلاش برای آوردن آب برای بچه‌های تشنه و اهل خیام ستودنی است. آن حضرت به هنگام آوردن آب در محاصره‌ی دشمن قرار می‌گیرد و دو دست خویش را از دست می‌دهد. به همین خاطر روز ولادت حضرت عباس(ع) روز جانباز نیز نامیده شده است.

***

آهسته آمد به بالا، دستی که دریاترین بود

تصویر نابی که دیدند، مردم ز دریا همین بود

چرخاند و خالی شد از آب، جایی که باید بنوشد

سهم ابوفاضل از عشق، جای تعجب یقین بود

گفتم که در مد دریا، تصویر ماهی نشسته است

ماهی که آن شب نگاهش، غمگین و سرد و حزین بود

گفتم که تصویر او را دریا به دریا کشیدند

گفتم که تقدیر او را شمشیرها در کمین بود

عشق است و گاهی تغیر، باید که از خود جدا شد

دیدی که بی‌دست افتاد، مردی که عاشق‌ترین بود

سیدعلی‌اصغر موسوی

***

امام سجاد(ع) درباره‌ی مقام ابوالفضل(ع‌) می‌فرمایند: «برای عباس در پیشگاه خداوند بزرگ، مقامی بس ارجمند است که همه‌ی شهیدان در روز قیامت به آن مقام حسرت می‌برند.»

و نیز می‌فرمایند: «خداوند رحمت کند عباس را؛ او ایثار کرد و دچار مصائب و امتحانات بزرگ گردید و جانش را فدای برادرش حسین کرد،‌ تا آن‌جا که دست‌هایش در این راه قطع گردید. خداوند به جای آن دو دست، دو بال به او عنایت کرد که در بهشت هم‌راه فرشتگان پرواز می‌کند؛ چنان‌که خداوند به جعفر بن ابی طالب نیز دو بال عنایت کرد که در بهشت به پرواز در آید.»

***

آمدی تا فرات طعم شرمندگی را حس کند. آمدی تا مشک‌های جهان از نام روشنت سیراب شوند. آمدی تا دل‌تنگی‌های آسمان، بیش‌تر نشود. آمدی تا ایثار به گل بنشیند.

ای ابوفاضل! ای سقای عشق! اگر تو نبودی دنیا چیزی کم داشت و مهربانی این‌قدر مهربان نبود. اگر تو نبودی حوصله‌ی باران سر می‌رفت و دریا میل موج برداشتن نداشت. تو مظهر آفتاب وفایی و از پس ابرهای روزگار، زندگی ما را روشن می‌کنی. مقدمت گلباران!