بیست‌و‌دومین نمایشگاه کتاب در اردیبهشت‌ماه، آغوش خود را برای همه باز کرد. مردم از کوچک و بزرگ درصدد بودند برنامه‌های روزانه‌ی خود را جوری تنظیم کنند که یک روز یا چند روز خود را در نمایشگاه باشند. مصلای بزرگ تهران که مکانی است برای ارتباط با خداوند، این چند روز هم مکانی برای قلم و کتاب شده است. همان‌طور که در سوره‌ی «ن» می‌خوانیم، خداوند از قسم به قلم یاد می‌کند. پس با هم در دل با خداوند میثاق می‌بندیم که در راه خودش در این مصلای بزرگ همیشه اهل کتاب و قلم باشیم و با او زندگی کنیم. امسال هم مثل دیگر سال‌ها، نمایشگاه با شور و شوق فراوانی شروع شد. عده‌ای از شهرستان‌ها به این مکان آمده‌اند. فضا، فضای کتاب و کتاب‌خوانی بود. شاید اگر گذرتان به این‌جا رسیده باشد احساس شور و شعف را تا اعماق دل‌تان حس کنید! مردم را می‌بینید که فقط برای کتاب به نمایشگاه آمده‌اند و دل‌شان پر می‌کشد تا کتاب و ره‌توشه‌ی هر نویسنده‌ای را بخوانند و با‌سلیقه و دل‌نوشته‌های آن‌ها آشنا شوند.
شاید اگر گروه سنی کودک و نوجوان در مدت زمان مشخصی بود، بهتر بود و پدر و مادرهایی که هم‌راه فرزندان می‌آمدند فقط به آن‌ها فکر می‌کردند و به فکر خرید برای خودشان نبودند تا زمان کم بیاورند. در بین خبرهای مربوط به بیست‌و‌دومین نمایشگاه آمده بود که مدیر کمیته‌ی نظارت و ارزش‌یابی نمایشگاه تهران گفته بود: «ناشران آثار نازل، از نمایشگاه سال‌های آینده محروم خواهند شد.»
به فکرم رسید پس دیگر بچّه‌ها از سال‌های بعد با خیال راحت‌تری به غرفه‌ها می‌روند و لااقل می‌دانند که کتاب‌های بازاری و عامه‌پسند را نخواهند دید.
در بین خبرها آمده بود که اختصاص غرفه به ناشران بر اساس شمارگان و تعداد صفحه‌های کتاب‌هایی است که ناشر به چاپ رسانده است. در جلو غرفه‌ها نگاه کردن به اشخاصی که با دقت به کتاب‌ها چشم دوخته بودند، لذت‌بخش بود. چه خوب می‌شد همه با دقت برای این کار وقت می‌گذاشتند. حیاط نمایشگاه هم جای دیدنی‌ای بود. گوشه‌ی حیاط موشکی چشم به آسمان دوخته بود. او هم مثل مناره‌های مصلا به آسمان سرک می‌کشید. مناره‌ها با اذان بر دل مردم نقش می‌زدند و موشک مردم را با دانش و فضا آشنا می‌کرد. به غرفه‌ی سازمان فضایی ایران آمدم. قطعه‌های موشک و همچنین هنگام پرواز امید را نشان می‌داد. در کنار دفتر یادبود موشک امید نوشتم: «به برکت مطالعه و همت جوانان ایرانی افتخار دیگری نصیب ما شد و توانستیم به آسمان هم سرک بکشیم و از آن طریق به همه‌ی مردم جهان بگوییم: «ما می‌توانیم».﷼
)
ارسال نظر در مورد این مقاله