1- در بهشت چه می‌کنیم، و آیا می‌شود در آن‌جا هم مثل این دنیا زندگی کنیم، کار کنیم و...؟
(معصومه بخشی‌نیا- از قم)
با مطالعه‌ی قرآن تا حدودی می‌توان به پاسخ این سؤال رسید. درباره‌ی این‌که آیا در بهشت هم مثل این دنیا زندگی وجود دارد یا نه، باید گفت:
آری وجود دارد، امّا با تفاوت‌های فراوان. بسیاری از آیات قرآن گوشه‌هایی از زندگی اهل بهشت را به تصویر کشیده است. از جمله در سوره‌ی یاسین می‌فرماید: «بهشتیان در آن روز به شادمانی مشغول‌اند* آن‌ها و همسران‌شان در سایه‌سار بر تخت‌ها تکیه زده‌اند* در آن‌جا میوه‌ای در اختیار دارند و هر چه بخواهند آماده است*» (آیات 55 تا 57)
اهل پردیس خدا در هر زمان
در کنار یکدگر شادی‌کنان
همسران با همسران در سایه‌سار
تخت‌هاشان در کنار جویبار
میوه‌ها در ظرف‌هایی پیش‌رو
هست آن‌جا جلوه‌گاه آرزو
نیز در سوره‌ی واقعه می‌فرماید:
«بر تخت‌های مرصّع(1) روبه‌روی هم تکیه زده‌اند* گرداگرد آن‌ها نوجوانانی جاودانی با قدح‌ها، ابریق‌ها و جام‌هایی از شراب ناب می‌گردند * شرابی که دردسری در پی‌اش نباشد و از خود بی‌خود نمی‌کند * و هر میوه‌ای که برگزینند و گوشت هر پرنده‌ای که میل کنند * و حوران سیه‌چشم* چونان مروارید در صدف پنهان * پاداشی است در برابر اعمالی که انجام داده‌اند * نه سخن لغو و بیهوده‌ای شنوند و نه گفتار گناه‌آلود * تنها سلام و (تحیت) شنوند و گروه خوش‌بختان، چه گروه خوش‌بختی * در زیر سدره بی‌خار * موز پربار * سایه‌ی گسترده * آب روان * و میوه‌ی فراوان * که نه به پایان رسد و نه کسی را از آن بازدارند * زنان گران‌قدر * ما آنان را آفریدیم- به آفرینشی جدید- * و دوشیزه قرارشان دادیم * شوهر دوستان هم‌سال * برای گروه دست راست (خوش‌بختان) *» (آیات 14 تا 38)
براساس این آیات و آیه‌های فراوان دیگر و نیز روایاتی که ما در اختیار داریم تا حدودی می‌توانیم چشم‌انداز زندگی در آن جهان را به دست آوریم. اگر بخواهیم زندگی این جهان را با آن جهان مقایسه کنیم به‌طور خلاصه می‌توانیم بگوییم:
«این جهان جای کاشتن و آن جهان جای برداشتن است. این جهان جای درس و مشق و امتحان است، و آن جهان جای نمره گرفتن از آن. در این جهان، سلامتی در کنار بیماری است، و در آن جهان سلامتی، عاری از هرگونه آفت و بیماری است. در این جهان جوانی و پیری و مرگ وجود دارد، و در آن جهان سراسر جوانی و شادابی است.
زندگیِ این جهان، موقّت، و زندگی در آن جهان، جاودانه است.»
کار ما در این جهان شد کاشتن
شد ولی در آن جهان، برداشتن
می‌رود هر بذر این‌جا زیر خاک
می‌شود آن‌جا درختی تابناک
هست این‌جا درس و مشق و امتحان
نمره‌هامان می‌شود آن‌جا عیان
این جهان، بعد از جوانی پیری است
سستی و بیماری و دلگیری است
آن جهان امّا بود فصل شباب
دور از هر آفت و هر اضطراب
هست این‌جا نقطه‌ای پایان راه
منظرش از دور می‌باشد سیاه
آن جهان همواره ماند پایدار
بی‌نهایت نقطه گردد آشکار
کس چه می‌داند که فرقش تا کجاست؟
آن‌که می‌داند فقط ذات خداست
با خواندن قرآن از آغاز تا پایان می‌توانی به پاسخ‌های بیش‌تری برسی.
2- من شنیده‌ام که یکی از راه‌های امربه معروف و نهی‌از منکر، اخم کردن و بدخُلقی کردن با شخص گناهکار است، آیا این چنین است؟
کسی که می‌خواهد امربه معروف و نهی از منکر کند باید به منزله‌ی یک طبیب رفتار کند. طبیب برای درمانِ بیماران خویش امکانات دارویی فراوانی از قبیل قرص، کپسول، آمپول، سرم، شوک الکتریکی و... در اختیار دارد. امّا آیا پزشک می‌تواند همه‌ی این‌ها را با هم به کار برد؟ آیا اصل تدریج را رعایت نمی‌کند؟ این‌که پزشک برای درمان، از چه راه و دارو و ابزاری استفاده کند بستگی به نوع بیماری، درجه و شدّت آن و تشخیص خود پزشک دارد. برای همین گفته‌اند: «جراحی (و قطع عضو) آخرین درمان است.»
درباره‌ی امربه معروف و نهی از منکر هم همین اصل به کار بسته می‌شود. اگر ما همه‌ی راه‌های اولیه، مثل تذکّر دادن با محبت، رفاقت و دوستی و... را پشت‌سر گذاشتیم و سودی نبخشید، آن‌گاه نوبت به مراحل بالاتر می‌رسد. تشخیص این مراحل کار دقیق و ظریفی است. امّا ملاک آن، واضح و روشن است؛ «تأثیرگذاری». در این باره می‌توانید به کتاب حماسه‌ی حسینی شهید مطهری بخش امربه معروف و نهی از منکر مراجعه نمایید.
1) جواهرنشان.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله