اگر روزی امام زمان(عج) را ببینی چه می‌کنی؟ فاطمه قیاسی: «نمی‌دونم!» زهرا سلمانی: «گریه می‌کنم.» فرشته موحدی: «التماس می‌کنم تا یکی از یارانش بشوم و در آخرت شفاعتم را بدهد.» سیما همتی: «بغلش می‌کنم.» هانیه یعقوبی:‌ «گریه می‌کنم.» پرستو محمدی: «به پاهایش می‌افتم و خاک زیرپایش می‌شوم.» کیمیا نادری: «دست‌هایش را می‌بوسم.» ناهید زارعی: «التماس می‌کنم که شفاعتم کند.» معصومه محمدی: «گریه می‌کنم.» مریم کمشلی: «به پایش می‌افتم و گریه می‌کنم و تمام آرزوهایم را به او می‌گویم.» مرجان فرامرززاده: «خیلی خوش‌حال می‌شوم؛ چون وقتی می‌آید گناه‌هایم بخشیده می‌شود.» راضیه احمدی: «پاهایش را می‌بوسم. خاک زیرپایش می‌شوم و شفاعت در آخرت را از او آرزو می‌کنم.» ناهید محمدی: «از او می‌خواهم در آخرت مرا ببخشد.» رقیه مختاری: «نگاهش می‌کنم.» خودم، قبول دارم که سؤال بسیار سختی است. اگر من احساس خود را بخواهم بگویم، احساس من در کلمه نمی‌گُنجد و نمی‌دانم آن لحظه مغز کوچک من چه فرمانی برای انجام دادن می‌دهد. امّا این را می‌دانم که در آن لحظه دوست دارم و از خدا می‌خواهم بعد از این‌که سیر دیدمش مرا بمیراند.» قیامتْ قامتْ ای قامتْ قیامتْ قیامت کرده‌ای با قد و قامت مُؤذّن چون ببیند قامتت را به قْد قامت بماند تا قیامت.