10.22081/hk.2018.22735
)
عبدالله مقدمی
هیچ می‌دونین که آدمای عالم
یه مهربون مادری دارن با هم؟
می‌دونی اسم اون چیه؟... زمینه
مادرِ مهربونِ ما همینه
تو دامنش همیشه رفته در خواب
مورچه و گنجشک و عقاب و سنجاب
این‌همه مهربونی اما گاهی
حیف می‌شه، می‌ره توی سیاهی
بعضی از آدما می‌شن ناسپاس
آدمای سربه‌هوا، بی‌حواس
می‌رن با بیل و بولدوزر در کمین
می‌شن یهو بلای جونِ زمین
یه عده با کثافت و زباله
زمین رو می‌ندازن به آه و ناله
با شیشه و با لاستیک و پلاستیک
گنجیشکا میلی ندارن به جیک‌جیک
دریا و دریاچه، می‌شه بیابون
بیشه‌ی حیوونا، می‌شه خیابون
خلاصه این زمین که مادرِ ماست
هر چی شده، همه‌ش زیرِ سر ماست!
*
یعنی یه روز میاد که مهربون شیم؟
به فکر فردای زمین‌مون شیم؟
مواظب زمین باشیم بعد از این
تا که بمونیم همیشه رو زمین
چشمو می‌بندیم و می‌خوایم از خدا
خدا نگه‌دارِ همه مادرا...
)
ارسال نظر در مورد این مقاله