امشب شنیدم که در خواب گریه می‌کردی
مگر خواب بد می‌دیدی؟
آیا کسی به خوابت آمد
و تو را به گریه انداخت؟
با من از رؤیایت بگو
حتی اگر من در آن سهمی نداشته باشم
می‌دانم که هیچ‌کس
به اندازه‌ی من، تو را دوست ندارد
و هیچ‌کس به اندازه‌ی من
از اشک تو در خواب، هراسان نیست
بگو با من!
چه کسی هر شب به خوابت می‌آید؟
چه کسی تو را به گریه می‌اندازد؟
با من از رؤیایت بگو
و یقین داشته باش
که عشق من حتی در خواب
از تو مراقبت خواهد کرد!

قسمتی از بخش «دوچرخه و مغازه‌ی قنادی» از کتاب «پسر» اثر «رولد دال»

... هیچ‌کس به فکرش نمی‌رسید که مثل امروز آب‌نبات و شکلات را با سه تاس (وسیله‌ای شبیه به یک قاشق خیلی بزرگ) به مشتری‌ها بدهد و فقط منظره‌ی دست خانم پَرچت که با آن ناخن‌های دراز و کثیف وارد بانکه می‌شد تا مثلاً یک سیر آب‌نبات ترش بیرون بیاورد و به مشتری‌ها بدهد، کافی بود تا همه را از مغازه‌اش فراری بدهد؛ اما ما پیه همه‌ی این چیزها را به تن‌مان مالیده بودیم (یعنی: خود را برای چیزی ناگوار و ناراحت‌کننده آماده کردن)؛ چون آب‌نبات و شکلات به جان‌مان بسته بود...

چیز دیگری که باعث نفرت ما از آن زن بود، خسّت و تنگ‌نظری او بود. امکان نداشت اگر کسی کم‌تر از شش پنس (واحد پول) از او خرید می‌کرد، به او پاکت بدهد. همیشه همه‌چیز را لای تکه‌ای روزنامه می‌پیچد و به دست مشتری می‌داد.

 حتماً درک می‌کنید که ما چه عذابی از دست خانم پَرچت می‌کشیدیم؛ اما نمی‌دانستیم با او چه کار باید بکنیم...

خواهرم، هر روز به خدا نامه می‌نویسد

نامه‌های عاشقانه، بی‌غلط

و بدون خط‌خوردگی

و خدا هر روز برای او، شکلات می‌فرستد.

من هم دلم می‌خواهد برای خدا نامه‌ای بنویسم،

حتی اگر غلط یا خط‌خوردگی داشته باشم،

فقط نمی‌دانم نامه‌ها را به کدام نشانی بفرستم،

خواهرم نشانی خدا را به من نمی‌گوید!